آل ابیاراکهآلِ ابی اَراکه، از خاندان های شیعه و از رجال حدیث در سده های ۱-۲ ق / ۷-۸ م می‌باشد. ۱ - صحابی امیرالمومنینابو أراکه، میمون بن سنجار یمنیِ بَجلی کوفی که این خاندان منسوب به اوست، از خواص یاران امام علی (علیه‌السلام) بوده است. ۲ - جایگاه ابو أراکهعده ای او را به لحاظ شخصیت و قرابت به امام، همانند کسانی چون أصْبَغ بن نَباته ، مالک اشتر ، کُمَیْل بن زیاد ، زیدبن صَوْحان و صَعْصَمَة بن صوحان دانسته اند. برخی روایات از دوستی نزدیک او با رشید هَجَری حکایت می‌کند. ۳ - بزرگان خاندانبنابر روایات، وی از مردم یمن بود که به کوفه هجرت کرد. از شخصیت های به نام و بزرگ این خاندان، اینان را می‌توان نام برد: بشیر (یا بِشْر) بن میمون وابشی نَبّال کوفی هَمْدانی شیبانی، برادرش شَجَره، و پسرش اسحاق، و نیز علی و حسن فرزندانِ شجره. ۴ - جایگاه خانداناینان از محدثان بزرگ و موثق و رجال برجسته شیعه به شمار می‌آیند و از امام محمدباقر (علیه‌السلام) ، امام جعفرصادق (علیه‌السلام) و بنابر برخی روایات از امام موسی کاظم (علیه‌السلام) ، حدیث نقل می‌کنند. رجال شناسان عموماً، به استناد اخبار رسیده از سوی ائمه (علیهم‌السلام) ، آنان را موثق و صالح دانسته و ستوده اند. مُحدّثان شیعه احادیثی از بشیر، شجره، علی و حسن روایت کرده اند. ۵ - فهرست‌منابع(۱) ابن ابی حاتم رازی، محمدبن ادریس، الجرح والتعدیل، بیروت، داراحیاء التراث العربی، ۱۹۵۲م، ۲/۳۶۶. (۲) بحرالعلوم، مهدی، رجال، تهران، مکتبه الصادق، ۱۳۶۳ش، ۱/۲۶۴-۲۶۸. (۳) حلّی، علی بن داود، کتاب الرجال، به کوشش جلال الدین محدّث ارموی، دانشگاه تهران، ۱۳۴۲ش، صص ۷۱، ۱۰۸، ۱۸۴، ۲۳۶-۲۳۷. (۴) خویی، ابوالقاسم، معجم رجال الحدیث، بیروت، ۱۴۰۳ق، ۳/۳۹، ۳۲۲، ۳۲۳، ۴/۳۵۷، ۹/۱۳-۱۴، ۱۲/۶۰-۶۱، ۱۹/۱۱۳. (۵) طوسی، محمدبن حسن، الفهرست، به کوشش محمود رامیار، دانشگاه مشهد، ۱۳۵۱ش، ص ۲۲۳. (۶) غروی حایری، محمدعلی، جامع الرواه، داراأضواء، بیروت، ۱۴۰۳ق، ۱/۱۲۳، ۲۰۳، ۵۸۶. ۶ - منبعدانشنامه بزرگ اسلامی، مرکز دائرة المعارف بزرگ اسلامی، برگرفته از مقاله «آل ابی‌اراکه»، شماره۳۴۸. |